Fietsen in Bangkok

Het spelletje is helaas door omstandigheden gisteren niet doorgegaan. Vandaag zijn we weer vroeg opgestaan want we worden om 8.30 uur opgehaald voor "The colours of Bangkok" fietstocht van Co van Kessel. Onze gids "Tea" heeft ons naar plekken geleid waar je zelf niet zo gauw komt. Maar eerst moesten we het drukke verkeer van Bangkok trotseren wat best wel een uitdaging was. Er wordt in Thailand ook links gereden. Via de smalle straatjes van de sloppenwijken, waar we letterlijk door de huizen van de bewoners reden, bereikten wij een schooltje wat wordt gesponsord door Co van Kessel. Op deze school worden kansarme kinderen van 2 tot 4 jaar opgevangen om ze beter voor te bereiden op de basisschool. Mooi om te zien dat deze kinderen genieten en plezier hebben.
We hebben ook nog een zoutfabriek bezocht waar de lokale mannen zeer zwaar werk moeten verrichten maar wel blij zijn dat ze werk hebben. Ze worden in blokken van 4 uur contant uitbetaald en gaan dan even naar huis om te rusten.

Toen we met de boot de rivier overstaken, waanden wij ons in een totaal andere wereld. Het was hier veel groener en veel minder verkeer. Ze noemden dit ook niet voor niets "de long van Bangkok". Wij fietsten hier over smalle betonplaten van ongeveer 1 meter breed die soms wel 2 meter boven de grond uitstaken. Je begrijpt dat dat best wel spannend was, zeker toen de regen met bakken uit de hemel kwam. Na de lunch met de groep, fietsten we weer terug naar de boot waar we onderweg nog een tempel bezochten.

In de namiddag, toen Charles en Bas even een kopje koffie gingen drinken bij Starbucks, werd Bangkok getroffen door een gigantische wolkbreuk.
Nadat het gestopt was met regenen, hebben wij opnieuw een poging gewaagd om de 64e verdieping van het Lebua hotel te bereiken. Dit keer gingen we met de tuktuk. Als echte jetsetters werden we voor de deur met onze lichtgevende tuktuk afgezet tussen alle dure auto's. Hilarisch, de familie Griswold is gearriveerd. Eenmaal in het hotel waanden we ons in een oase van luxe. We werden meerdere malen gesadaweekaad of gekrabt en de mensen leken blij ons te zien. Voor we het dakterras op mochten, moesten we nog even wachten in de hal. Hier was het uitzicht al prachtig. Malou viel door alle indrukken bijna door het raam omdat ze het opstapje even niet zag. Op het dakterras genoten we van de “dure” coctails en het uitzicht. De kinderen herkenden bepaalde scenes uit de film. Misschien heeft Allan wel uit hetzelfde glas als dat van ons gedronken?